Kurt Van der Elst

Een fotograaf als schaduwkunstenaar, 
hij deelt de blik van de toeschouwer, maar hij versterkt die ook, 
hij zoekt details en belichaamt die in de beelden, 
hij prikkelt de kijker om alert en onderzoekend te zijn, 
hij geeft het kijken terug aan de artiest,
hij maakt het kunstwerk levend en doorlevend.

Tot hij de toeschouwer in beeld mag brengen,
Het kind, de vrouw, de jongen, de oude, de stille, de ongeduldige.
De toeschouwer, de bezoeker, de bewoner van een stad, een dorp.
Deze plek, deze mensen, deze kijkers.

Die elkaar ontmoeten in een korte workshop.
Die schuifelend in beweging komen en zich openstellen voor de blik.
Een luttele twee uur tijd , een haast gestolen moment op een verloren woensdagmiddag
een aantal mensen die elkaar nooit eerder hebben ontmoet, 
die mekaar misschien al kruisten bij de bakker of in de bibliotheek, 
hoe die mensen, van zoveel leeftijden, elkaar zo makkelijk vinden. 

Een caleidoscoop aan verhalen en ervaringen die mekaar woordeloos raken, 
bijna vanzelfsprekend op zoek naar verbinding, in het pure plezier van spel en beweging. 
Een arm, een hand, een schouder, een blik raakt een hand, 
een schouder, een andere arm, kruist een andere blik en zoekt …
verbinding. 
Zo eenvoudig. 
Zo plezierig om naar te kijken.

Een workshop als een hommage aan het kijken
Aan dat wat er in wezen gebeurt in de schijnbare stilte van de toeschouwer:
kijken, laten binnenkomen, zich openstellen, verrast worden, interpreteren, geraakt worden, 
verontrust raken en getroost worden, in vraag stellen, twijfelen, zich overgeven aan wat er op een scène gebeurt, 
de wereld vergeten en de wereld anders en vernieuwd kunnen bekijken…
Dat is van een weerloze schoonheid, 
van kwetsbare waarde.

Joke Laureyns | kabinet k